Blij gele narcissen, anderhalve maand vroeger dan eerst uitgekomen,
voelden zich niet hoogverheven, niet trots boven alles uittorenend staan,
hebben, stil, verborgen wachtend op verwarmende liefde, hun plicht gedaan.
De krokussen en sneeuwklokjes, eveneens kwispelend in de zon, zien het aan.
25 februari, plotse donderslagen brengen een forse bui met zich mee.
In hevige vlagen klettert regen; staten en pleinen worden witte zee.
Kort nadat dit ándere natuurgeweld begon: blauwe lucht en zon.
Deels verwacht, toch overrompelend, strijdt natie tegen natie,
ontwricht wereldwijd elke menselijk bedachte organisatie,
overweldigende invasie die gisteren óók ineens begon.
Menend nog iets te kunnen beginnen tegen ziektes, waaronder corona,
klinkt steeds duidelijker de stem van een hogere macht dan van de mens.
Weeklagen over natuurgeweld, plagen bij oogst en dier, urenlang vergaderen,
het zal niet baten, eerder de bedoeling zijn deemoedig tot Gods troon te naderen.
Laat Hij zich, zoals door de hele geschiedenis heen, wéér vermurwen om de wens
die iedereen naar eigen voordeel bij Hem neerlegt, te verhoren, uitstel verlenen, gena?
Stellen we ons voor U aanbidden met oprechte hartenwens tot bekering open?
Kunnen we innig smachten door alles heen Jezus steeds meer te verwachten?
Hem danken voor wat aan het gebeuren is, werkelijk hopen dat het zal verlopen
als reeds eeuwen her door Hem voorzegd? Met álles in ons zijn we in gevecht!
We willen niet eens om Uw vergeving vragen: dat strekt ons alleen tot eigen voordeel,
zó ervan bewust dat we op alle fronten veel te weinig deden met Uw opdrachten.
U kent onze twijfel, hoop, wanhoop: geef volharding, leid ons door de nachten.
Het best is om U te erkennen als Meester vanaf het begin, dat toont U ons in het weer.
Geef nog tijd, uitstel, respijt of, als Vaders wil mag geschieden, voltrek Uw oordeel.
Mat. 24:4-14;21-22;33-36;42;44 | Marc. 13:5-10 | Luc. 21:8-11
(N.a.v. Oekraïne, de recente stormen in Nederland en het weer vandaag in mijn woonplaats)