ze sterven in licht.
Tussen die fasen razen uren
in een wervelwind van zorgen,
snijden groeven diep in het gezicht.
Wie strijkt ze glad
en kust de wonden tot gave huid?
Wie koost de zieken tot gezonden?
Hij die de regen stort
op het verschroeide land,
de bomen laaft met milde hand.
Hij die de nacht
als deken om mijn schouders legt
en mij een woordeloos welterusten zegt.