Er was een tijd waarin ik,
met beperkte energie en pijn,
met mijn partner ging kamperen.
Heerlijk om in ons buitenhuis te zijn.
We zwierven maar wat door ’s Heren dreven
onze neus achterna, richting zuiden was ons doel.
Vakanties waren periodes van haast écht samenleven.
Zijn werk was geen nummer een én .. hij toonde gevoel!
We wilden onze zwerftocht onderbreken
en toen we een camping in Frankrijk bekeken
was ik bij die ene na lange tocht meteen verkocht.
Kortgeschoren grasveldjes, sappig groen door het vocht
dat vroege morgendauw over la douce France verspreidde,
bezaaid met madeliefjes: pure schoonheid raakte ons beiden.
Verwonderd vroeg ik of we op zo’n veldje wel echt
enkele dagen mochten bivakkeren met onze tent.
Zo’n grondzeil maakt gras bruin en vies en nat,
die meizoentjes doen afsterven was me wat.
“Pas de problème” werd doodleuk gezegd.
We genoten van de groene gazons om ons heen,
bezaaid met madeliefjes, wit, geel, klein, teer.
We hadden ons boterbriefje, maar mijn liefje
bracht me op een dag een liefdesbriefje,
gaf met een zoentje een meizoentje.
Daaraan dacht ik onlangs terug, want ik zag
de gemeentelijke stroken tussen trottoir en rijbaan
en in de verte meer madeliefjes dan groen gras staan.
Het was op een maandag, maar op woensdag in die week
géén madelieven, hoe goed ik ook keek: er was werk gedaan.
Maaimachines hadden met bruut geweld gras kort geschoren
dat niet eens hoog had gestaan; dat groen kon me nu niet bekoren.
“Alles van waarde is weerloos”, vooral als je het waardevolle niet ziet
van kleine dingen als die wit-gele madeliefjes, meizoentjes: liefdesbriefjes.
“Alles van waarde is weerloos” uit ‘De zeer oude zingt’ door Lucebert.
29 mei 2023, herinnering door waarneming op 22 en 24 mei jl.,
schuin tegenover de praktijk van mijn fysio te Ewijk.
schuin tegenover de praktijk van mijn fysio te Ewijk.