Velen maken het mee:
er zijn dingen in je leven
die mensen niet begrijpen,
je kan niet écht met ze in zee.
“Het” ligt altijd aan jou,
toch “nooit” aan die ander?
Jullie willen dat IK verander!
Ook ik heb een aard van het beestje
en nee, ik houd niet zo van een feestje.
“Doe gezellig mee en zoals wij, normaal.”
Je vertelt maar niks over jouw levensverhaal.
En dan, opeens, is er die lichtstraal!
Iemand vertelt over levenservaringen.
Je voelt je ineens niet meer onbegrepen,
herkent bij die ander zoveel eigen dingen,
bij diegene niet verwoest, niet uitgeknepen.
Als ik vertel wat een ander zei,
tegen mij of in een gedicht,
via televisie of een boek,
dan krijg ook ik stem,
zelfs een gezicht.
Er blijken mensen te zijn die luisteren:
ik ben ineens niet meer “gek” of zo apart.
Men vat dat ik eerst slechts durfde fluisteren,
men (h)erkent gepest, gemeden zijn en smart.
Nee, ik ben niet “eng” of helderziende,
maar heb zowat alles “gewoon” snel door.
Dat dit vreemd en bedreigend over kan komen
vat ik reeds jaren, in eenzaamheid, echt wel hoor.
Laat me niet in mijn klein hoekje kruipen,
tracht niet in wijde boog om me heen te sluipen.
Jij wordt door mij aanvaard en zelfs innig bemind,
maar ik durf dat vaak niet meer te tonen, lieve kind.
Kunnen we elkaar helpen, verrijken?
Dan blijkt vast dat we veel op elkaar lijken.
Lieve God, dank U wel voor die lieve mensen
waarin ik me herken en voor wie me ruimte bieden,
dank voor verhoren van mijn smekend, biddend wensen,
dat al die overweldigende indrukken niet meer kolkend zieden.
Dank U wel dat ik op mijn beurt
iemand help die om hetzelfde treurt.
Inspiratie vanuit de media en "Hoogsensitief" door Jolanda Holleman-Kropff
Inspiratie vanuit de media en "Hoogsensitief" door Jolanda Holleman-Kropff