Mijn voeten schrijden door het leven,
dag-in-dag-uit en stap voor stap.
Maar soms besef ik het heel even:
ben ik alleen hier op mijn pad?

Om mij heen staan al mijn vrienden.
Ze bedoelen het wel goed,
maar alles wat zij van mij vinden
is feitelijk al onder Jezus' bloed.

Als ik vol spanning zit en hulp zoek,
ga ik zo snel op mensen af
en ik vergeet het grote Boek
waarin God mij al Zijn richting gaf.

Hoe kan het toch dat juist de stress
mij van mijn Herder wegtrekt?
Hoe kan het toch dat steeds de les
van de preken uit mij weglekt?

Berouwvol keer ik terug naar God;
berouw, omdat ik Hem vergat.
En verheugd keert Hij mijn lot
en brengt mij weer op het rechte pad!