net zo zout en net zo veel.
Ik kan alleen maar huilen,
de zee bedekt het strand
tot de eb is teruggekeerd,
weer wachtend tot de vloed.
De zon die hier de kou verschuilt,
tot men echt voelt hoe het is.
Niemand die met me in zee wil gaan.
Ben ik hier de enige?
Aan dit koude kille strand?
Toch nooit zal ik vergeten
dat er Eén is die mij helpt.
De zon die hier verwarmt.
M'n tranen en de zee.
Er is Iemand die mij hoort
en die hier met mij praat.
Hij die m'n tranen drogen kan
juist omdat Hij me verstaat.
Zo wordt hier de zee toch warm
en durven anderen weer.
Gelukkig weet ik hoe dat komt
en zal ik nooit vergeten,
maar misschien
heb ik het altijd al geweten,
alleen wilde ik het niet zien.