Mijn leven kan plots
Chaos worden.
Ik kan eenzaam in mezelf
Rond dolen,
De vrede vergeten
En onbewoonbaar worden.
Help me dan vragen,
Help me zoeken
Naar een woord van
Verdraagzaamheid.
Help me dan
Om verder te gaan,
Zoekend naar woorden
Om de vrede te bezingen,
Opdat mijn lied
De haat kust
En de tranen rond geweld
Verdrijven zal.
Mensen kijken me aan,
Ik ben niet alleen.
Geef me kracht om
- samen met hen -
Mijn kleine dromen
Van vrede
Verder te dragen.
Dit gedicht is één van de gedichten die ik met jullie wil delen de komende tijd, afgewisseld met teksten rond thema's uit het kerkelijk jaar.
Ik laat in deze gedichten een bijzondere kant van mijzelf zien. Die van mensenrechtenactiviste. Ik was 15 jaar lid van Amnesty International als landencoördinator voor Zaïre en had vooral veel contacten met mensenrechtenorganisaties in dat land. Ik leerde prachtige mensen kennen en wou mijn betrokkenheid met hun lot gestalte geven. Meeleven met hun leed, opstaan tegen onrecht en dictatuur met mijn wapens: het geschreven woord. Woorden zoekend naar verdraagzaamheid, recht, vrede, verzoening enz. Het leven van mijn Zairese collega's werd chaos, hun land werd onbewoonbaar voor hen. Ik vroeg Jezus om kracht om op zoek te gaan naar woorden rond deze thema;s, niet alleen in Zaïre, maar wereldwijd.. Het maakte een diepe indruk en het kon niet anders dan dat ik me ook liet raken door een aantal toestanden in de wereld.
Vanuit mijn geloof en achtergrond als mensenrechtenactiviste richtte ik me in de teksten tot Jezus, met als achtergrond een wereld en een verleden, getekend door geweld en lijden. Ik probeerde Zijn ervaringen indertijd te linken aan ervaringen van mensen van vandaag en stond ook stil bij het lot van Zijn volk, de joden.
Vanuit situaties van geweld kan men echter groeien naar vrede.
Bij dit alles het besef dat God langs de lijdende mens staat en mee lijdt. Vandaar dat de meeste teksten gebeden zijn, waarin ik bid tot Jezus.
Deze teksten willen een krachtig signaal zijn van hoop en bemoediging."