waar maanden als een zucht verdwenen,
een stipje in de eeuwigheid,
een ster die even heeft geschenen.
Wat brachten al die dagen ons?
Werd er een blijde klank geboren
of hebben wij na’n zware strijd
uiteind’lijk ons gevecht verloren?
Er zijn er waar nieuw leven kwam,
na jaren van een eind’loos wachten.
Bij anderen ontstond verdriet,
verdwenen zelfs de laatste krachten.
Zo was de tijd als vloed en eb,
een golf van komen en verdwijnen,
van enerzijds een vreugdedans,
of van veel wonden die nog schrijnen.
Er zijn veel landen waar geweld
en oorlog niets dan pijnen baren,
waar kinderen de wrange vrucht
van dood en tirannie ervaren.
Het woordje ”vrede” is helaas
de laatste jaren niet geschreven,
tienduizenden van huis en haard,
vol angst en wanhoop zijn verdreven.
Zal ’t jaar dat eerdaags komen gaat,
de wereld weer bevrijding geven?
Zal ’t wonder van saamhorigheid
de basis zijn van een nieuw leven?
Laat ieder mens in ’t nieuwe jaar
een laaiend liefdesvuur ontsteken,
zodat wij in de tijd die wacht
van ware vrede kunnen spreken!