Hoe klein is je wereld
als je bent opgesloten
in een burcht van tranen
en de ophaalbrug
naar samen
niet is neergelaten?

Hoe diep is je gemis
als je niet kan ontsnappen
uit de muren van eenzaamheid
en de houten poort
naar leven
gesloten blijft?

Wie raakt jouw ogen aan
opdat de tranen
naar buiten komen?
Wie opent de poort
opdat er liefde
naar binnen kan stromen
op de plek waar je
niet meer alleen
hoeft te zijn?
Wie verstaat de pijn?

Hoe stil wordt je denken
als de poort open gaat
voor de Man van smarten
die over de brug
Zijn omarming brengt
in jouw bestaan?

Hoe diep wordt de rust
als je los kan laten
in een nieuwe tweezaamheid
waar een nieuwe dag
jou de weg opent
naar samen leven.

Wanneer durf je
echt te huilen?