In een wereld waar het schemert,
waar het duister steeds meer wint.
Waar de angst en de zinloosheid
rijke voedingsbodem vindt.
Waar het denken in een nevel
van herinnering verschraalt.
In die wereld is herkenning
met de tijd voorgoed verdwaald.

In een wereld waar het schemert
verzinkt daglicht in de nacht.
Schaduwen zijn hersenschimmen,
daar wordt levenszin ontkracht.
’t Is een wereld van vergeten
in een tragisch levenslied.
Waar het ‘ik’ diep is verborgen
in een doolhof van verdriet.

In een wereld waar het schemert,
waar het tijdsbesef ontbreekt.
Wordt het nu niet meer begrepen
terwijl toen en straks verbleekt.
In die onbegrepen wereld,
daar smoort troost in het gemis.
Slechts de liefde breekt de schemer,
lichtje in de  duisternis.