Je zuchten werden alsmaar zwaarder.
Ik zat stil te lezen naast je bed.
Je raakte steeds losser van de aarde.
Je lichaam heeft het niet gered.

We hebben gepraat over het leven.
Over het goede en over de dood.
Soms werden ons stiltes gegeven
en hielden wij ons zwijgend groot.

Soms werd ook een stilte doorbroken
als het Woord ons te machtig werd.
Als daarin de hoop werd uitgesproken
van een leven dat wordt voortgezet.

Dan konden jij en ik het los gaan laten
en huilden even de stilte voorbij.
Hoefden wij ook verder niet te praten
waren wij in alle stiltes vrij.