Hoe kan een moeder nog van toekomst dromen
als kinderen zo lijden aan 't bestaan.
Is dit het zwaard dat in haar ziel zou komen?
O welke moeder kan zo'n droefheid aan?

Haar hart brak daar in duizend scherven;
haar zoon hing daar als spot en hoon.
Haar kind dat voor de wereld daar moest sterven,
al lang reeds afgestaan, maar toch haar zoon.

Door scherpe pijn had ze het hoofd gebogen,
en leunde op vrienden en het oude woord,
dat in haar hart bewaard werd en gewogen
als vage echo door de jaren heen gehoord.

Zijn ogen zochten stil haar lief gezicht
en zag haar naast zijn vriend daar staan.
Vol zorg en liefde nog op hen gericht
spprak Hij tot hen: 'Zoon zie uw moeder aan.'

En tussen pijn en bange eenzaamheid
wijst Hij haar moederhart een richting aan:
'Zie naar mijn vriend die met u schreit,
wil toch als troost nu samengaan.'