Laten we rozen planten
in de woestijn van haat
ontgoochelde monden krullen
tot glimlachende gezichten
versplinterd vertrouwen helen
door gezegende woorden
laten we bittere tranen kringelen
naar een oase van hoop
barmhartigheid zaaien
in onverschilligen harten

Er zijn te veel vragen die we
niet meer durven stellen
te veel distels in de daden
die ons dragen
in zoveel ogen woont verdriet
in zoveel handen een oud verlangen
laat compassie nimmer sterven
ook al treurt de wind
om naastenliefde die verdampt
wrik een opening
in het troosteloze bestaan
blijf vertrouwen op Gods belofte
want de Koning is in aantocht
Zijn vredesrijk komt
exact op Gods tijd