Iedereen speelt in ’t concert van het leven,
maar een program heb je niet.
Er is geen tekst of muziek voor geschreven,
ons mysterieus levenslied.
Zo spelen wij allen ons ongewis liedje,
een tophit, een smartlap, een wals.
Soms is het droevig en soms dan geniet je,
soms is het zuiver, soms vals.

Het levensconcert, hoe lang zal het duren?
Van wie komt het arrangement?
Wie zit in ‘t orkest, hoeveel partituren?
Het is grotendeels onbekend.
Eén ding komt zeker: De apotheose,
het slotstuk dat klinkt tot besluit.
Dat is het moment, dat niet zelf is gekozen
ons levensconcert scheidt dan uit.

Dan gedenkt men ’t concert van ons leven,
ons deel in de kakofonie.
Dan wordt ons deel in ’t concert bijgeschreven,
en speelt onze slotmelodie.
Dat wordt ondersteund met prachtige woorden,
ontroerend herin‘ringsmoment.
Daarna komt er rust bij de mooie akkoorden
in ’t Concert bij de Koordirigent.