Het is maar twee minuten stilstaan
voor al die duizenden die zijn gevallen.
Voor velen toch alleen maar de getallen
maar nooit genoeg voor wie 't is aangedaan.

Het zijn maar twee minuten in een jaar,
waarop men denkt aan wat er kon gebeuren.
Aan allen die al vele jaren treuren.
We komen er echt nooit mee klaar.

Maar jij stond niet bij hen die kwamen
en bloemen legden bij een stenen beeld.
Jij kende zelf zo vele Joodse namen
en wist van pijn die nooit meer heelt.

Jij zat dan eenzaam in je stille huis
en treurde om vernield familieleven.
Weggevoerd en nooit meer thuis.
Verdwenen de bescherming van je leven.

Het is maar twee minuten stilstaan.
De vogels zingen door, ze weten niet.
Maar jij moest verder, zo alleen gaan
met een heel leven vol verdriet.

Wat zijn nu twee minuten in een jaar.
Denk dan aan wie in stilte treuren.
Als is het voor ons twee minuten maar,
denk dan: Dit mag nooit meer gebeuren!