Een gebeuren te
groot
de wereld wordt te klein
woorden zijn ongeldig
monden vol tranen
een sleepnet dat over alles raast

De hemel heeft de zon ingepakt
met dunne loodgrijze wolken
wat vooraf onmogelijk leek
was onthutsend dichtbij
in radeloos gestamel
ademen ze hun lippen in

Kale bomen voor het prikkeldraad
reiken streng naar de hemel
zware onheilspellende voetstappen
slepen een bedrukkende stilte mee
in de diepte van onze angst
is het leven bijna doorschijnend
de laatste zucht een fluistering
van mensen die verdwenen zijn

Een bloedkleurige maan
hangt boven het geschonden land
daaromheen sluipt traag en tastend
een benepen avondnevel
deze verschikking zal nooit
voor zichzelf kunnen wegvluchten
dat laat Jahweh niet toe