Als een einde komt aan samen zijn,
we dag na dag droefgeestig ontwaken,
hartepijn ons uit balans doet zijn,
zouden we soms ook willen afhaken.

Hoe lang blijft die gedachte knagen,
als wij geen licht zien aan de horizon,
wij alleen doorbrengen de dagen
in stille mistroostigheid, zonder zon.

Bijtjes die zoemen, bonte bloemen
troosten niet, als het hart in lijden is,
droefenis donker blijft opdoemen,
gelijk onze eigen begrafenis.....

Eén weet ons hieruit te bevrijden,
Eén die in onze hartstuin kan komen,
die waarlijk alles weet van lijden,
want van wie àlles werd afgenomen.

Ieder van ons is Zijn geliefde,
voor wie Hij Zijn leven heeft gegeven,
die bloemen heeft geplant van liefde,
van vrede, van vreugde voor het leven.

Laat ons plukken Zijn mooie bloemen,
ademen de volle geur van 't leven,
heel ons hart zal van vreugde zoemen,
als wij ruikers van Zijn liefde geven.