Het leven kent zijn droeve dagen,
dan is het alles grauw en zwart.
Dan is het leven moeilijk te verdragen,
geen zonnestraal in 't duister hart.

Het leven kent zijn schaduw zijden,
de zon achter zo vele wolken.
En menig dag zo grauw door lijden
en duister moeilijk te vertolken.

Maar 'ondanks', aarzelend gezegd
word je dan bij de hand gevat.
Gods zon voorzichtig in je hart gelegd,
een klein vergeet-mij-nietje op je pad.

Maar ondanks zwart van vele dagen
schijnt door de wolken even zon.
Voel je je door Gods wind gedragen,
ontdek je dat je toch nog lachen kon.

Want ondanks pijn laat God niet dwalen.
Hij schrijft het in zijn woord, een brief:
'Je kent me toch in mijn verhalen,
Ik ben er bij, heb toch het leven lief'

'Ondanks' heb ik het leven lief gekregen.
God houdt mijn handen in Zijn hand.
Zijn wolk omvat mij als een zegen,
en samen gaan wij naar het nieuwe land.