Uitbundig schenkt de zon haar laatste licht,
de bloemen buigen onder het geweld.
Zo doet ze langzaam onze zomer dicht,
straks is natuur wel uitgeteld.

We koesteren haar zonnestralen,
plukken de bloemen van haar lach.
En als de zomerzon gaat dalen
herinneren wij deze zomerdag.

De wolken mogen nu vakantie vieren.
De wind zingt zachtjes nog haar lied.
Misschien is het wat warm voor dieren.
Maar ach, ze zoemen en ze klagen niet.

De zomerzon doet straks haar deuren dicht.
Een afscheid, maar gelukkig niet voorgoed.
Eens gaan we toch weer naar het licht,
een nieuwe zomer tegemoet.

Zo geeft elk jaargetijde zicht op leven.
het ritme van de nieuwe eeuwigheid.
het zal ons licht op toekomst geven,
een eeuw'ge zomer wordt voor ons bereid.