Ze zit aan tafel heel alleen
het is Kerst maar ze gingen heen
naar feestgedruis en kerstdiners,
ze vroegen haar niet mee ...
dag moeder, een kus bij de deur,
wij moeten echt nodig uit de sleur
ze kon dat toch zeker wel begrijpen
het waren zulke drukke tijden

ze schuift het bord langzaam weg
ze heeft in eten echt geen trek
ze neemt nog maar een slokje wijn
voelt 't zwaar gewicht van verlaten zijn
ze denkt aan Hem die ook alleen was
aan dat kruis en in dat kille graf
wat met Kerst zo teer en klein begon
werd toen gedoofd, nog zo jong ...

ze staat op en denkt opeens
ook Hij stond op, ja ... Hij verrees,
ze pakt de kaarsen, steekt ze aan
het licht verspreidt voor Hem en haar
ze denkt niet meer aan feesten of diners
want ze beseft dit heeft een andere leest
in haar ogen blinkt een ontroerde traan
als ze haar hart voor Hem voelt opengaan