kijk, daar staat een ouwe baas
dag in, dag uit te wachten
onopvallend aan de kant
kent niemand zijn gedachten

ineens verandert zijn gezicht
gaat huilend voor het drietal staan
intens voorzichtig pakt hij het kind
en drukt het stralend tegen zich aan

de ouders kijken vragend toe
en horen de prevelende man:
‘met eigen ogen heb ik U gezien,
zodat ik in vrede sterven kan’

in de kerstdrukte van vandaag
ga je voorbij -misschien onbewust-
aan jouw ontmoeting met het Kind
dat tijd, vrede geeft en diepe rust