Het begint nu zacht te sneeuwen,
witte vlokjes dwarrelen neer,
het landschap verandert in een sprookje,
er vallen er steeds meer en meer!

De takjes veranderen in fijn kantwerk
en het ritselt door de twijgen,
het anders zo levendige bos,
is gehuld in eerbiedig zwijgen.

Een pure serene schoonheid,
van zuiver wit en kou,
een winter uit mijn herinnering,
een winter waar ik van hou!

En dan spreekt God met dit als voorbeeld:
"al zijn je zonden als scharlaken rood,
Ik was ze schoon door 't bloed van Jezus,
witter dan sneeuw, door zijn bittere dood!"