De dromerige Wilg is weg,
krokussen staan verloren
maar toch nog vrolijk, kleurig, fier
ze groeten me, zie je dit hier?
Je ziet er niets meer van
dat ooit die Wilg het zicht ontnam.

Wij missen hem, zijn grote stam,
de vogels in de takken,
nu zorgen wij voor vrolijkheid,
de dromer zijn we nu wel kwijt
maar onze functie blijft,
we zijn weer even dood geweest
maar vieren nu ons levensfeest.
Al is de Wilg geweken,
we hebben eens gekeken,
de wortels in de donkere grond
zijn volgens ons nog best gezond,
over een jaar zullen we zien
dan staat hier weer een jonge vriend.

Ik kijk nog even om,
ze wiegen in de voorjaarszon,
mijn trouwe krokussen van Hoop
mijmer ik als ik verder loop.