Kindje met je bruine krullen
in die vers gevallen sneeuw,
jurkje aan met een wit kraagje
door zus genaaid in vorige eeuw.
Wat gaat er door jouw gedachten
met die sneeuwbal in je hand,
lees ik op dat lief gezichtje
zal ik, ‘k wil geen trammelant?
Pappa met zijn dure toestel
stel dat ik hem raken zal
toch maar niet, besluit je hoofdje
ik gooi straks wel met die bal.

In de foto zie ‘k genietend
trekjes van ons nageslacht,
ook zie ik mijn zus weer voor me
naaiend met verbeeldingskracht
kantjes om ’t geruite pasje,
schuine stof in ‘t rechte pand,
kon ik haar nog maar bedanken,
zij is al aan de overkant.
Oude foto’s gaan weer leven
als het leven verder gaat,
brengen je in andere tijden,
tonen je een nieuw gewaad.