over liefde, een blauwe hemel en zon
groene velden vol bloemen tot de horizon
langs wegen wilg afgewisseld door populier
en zo nu en dan drijft langs het blauwe zwerk
een fraai gevormde wolk in smetteloos wit
soms zelfs meerdere achter elkaar in gelid
zoals letters op ‘t witte papier van mijn werk.
En al schrijvend bouw ik een gedachtegang
dat misschien God zich heeft vergist in Zijn schepping
wellicht te ijverig was in Zijn scheppingsdrang
was, ’t kan zijn, heel de mens Zijn grote vergissing
waarom anders plaatste Hij die naast al dit schoon?
Nee de aarde verdiende, in Zijn beeld, de kroon.