Ik heb het goed geweten,
ik stond er zelf toen bij.
De vlaggen kwamen buiten,
en iedereen was blij.
Er was een speelgoedwinkel
bij oma in de straat,
daar kocht je toeters, fluiten,
veel kleur zoals dat gaat.
Ik was een kleine jongen
van amper nog 8 jaar,
maar als ik denk aan vroeger,
dan voelt het nog steeds naar.
Ik moest de school verlaten,
voor ons was nergens plaats,
daar zaten de soldaten,
met helm, soldatenlaars.
Mijn vader trok de polder in,
op ’n fiets met houten band.
Hij leverde daar spullen in,
kwam terug met volle hand.
Mijn vader deed ook aan verzet,
‘k bracht krantjes voor hem rond.
‘k Wist dat het erg gevaarlijk was,
dus hield ik goed mijn mond.
Vaak zagen wij de ramen
bedekt met een wit kleed,
dan wisten wij onmiddellijk
dat iemand overleed.
En als het dan weer avond werd,
de oliepitjes aan…..
mijn moeder maakte kaarsen.
en zwart papier voor ’t raam.
Als ik nu naar mijn nagels kijk,
dan zijn ze nog gehavend.
Die bommenwerpers in de lucht…..
Bijten ! dat werd verslavend.
Als dan na vijf jaar “VREDE” klinkt,
komt iedereen op straat.
Het gaf een vreugde, ongekend,
of het ons nooit verlaat !
Toen kwamen de soldaten langs,
uit Medemblik en Schagen.
Ik gooide tulpen naar hen toe,
de Canada-soldaten.
En Auschwitz… ? dat was onbekend,
ik heb het nooit geweten,
dat kwam bij ’t jaar van onderscheid,
‘k zal ’t nu nooit meer vergeten.
‘k Zie in de beelden al die jeugd,
die uit de treinen kwamen.
Voor hen is mijn gedachtenis,
zij schreiden toen ook tranen.
Ik put uit mijn herinnering,
dit féést kwam nooit meer voor.
’t Werd diep en dankbaar toen beleefd:
VREDE ! Het gaat zo snel teloor….
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
Herinnering aan 1940-1945 /Zaandam