Gruwelijker kon men het niet bedenken,
dacht men met betrekking tot WO II,
maar álles wat destijds plaatsvond
was ervóór en keert steeds weer:
mensen gaan in strijdtonelen
op den duur alsmaar mee.
Brandmerken, niet gegraveerd
op menselijke huid, maar in het hart,
discriminatie op grond van vele etiketten:
kleur, anders geaard, psychisch aangedaan,
behorend tot ander geloof, cultuur, volk, land,
polarisatie, “wij zijn beter dan zij” en onderscheid
bestaan doorheen de geschiedenis; het blijft nog altijd,
overal ter wereld alsmaar, als inherent aan de mensheid,
ondanks alle waarschuwingen onverminderd heftig doorgaan.
Van de geschiedenis zou men moeten leren.
Ja, hoe verwoesting totaler, gemakkelijker kan:
landmijnen, straaljagers, drones en ruimtebeelden,
echter toch strijd in loopgraven, van man tegen man.
Niet bij térugtrekken de tactiek van verschroeide aarde:
dorpen, steden, ál wat leeft - mens, flora, fauna - verwoest.
De economie ontwrichten, communicatie onmogelijk maken:
als het allemaal niet meer werkt zijn atoombommen van waarde.
Angst zaaien, verlammen, het is duvels, steeds makkelijker werk.
Depressies, niet willen leven, uitgesloten, verstoten, ook door de kerk.
Wat nou vrijheid? Bestaat die in onze zelfbedachte aardse, wereldlijke tijd?
Vrijheid vind je slechts in stille stilte,
luisterend tot je Gods vredige Stem hoort,
in gebed en in overgave lezend wat Hij je zegt
in Zijn nog steeds actueel Heilig, geschreven Woord.
Wie gelooft wat Jezus leerde en heeft gegeven
tijdens Zijn hele leven en tot ver óver Zijn graf,
ervaart in Zijn onvoorwaardelijke Liefde: léven,
in vrede en vrijheid die niemand anders ooit gaf.