toen jij nog was in mijn leven
iedere dag hoogzomerfeest
doorheen een bloemenregen.
Over de hoogste wolken, lag ons paradijs
aan blauwe hemelranden
woonden onze witte duiven
die eens symbolen in ons handen.
Eens waren zij hun nest ontvloden
en deelden ons jong geluk en samenzijn
met ons huwelijk de echte start genomen
verliep ons leven in één rechte lijn.
Ons huis een hemeltuin, waarin bloeide
een roos van heel uitzonderlijke soort
middenin een boom die men nooit snoeide
en schaduw bracht, die bij het leven hoort.
en schaduw viel, toen een duif niet zou keren
mijn hart bestierf het van verdriet
hoe plots een mooi getij kon keren
en een dorre, lege vlakte achterliet.
In die nachten Heer, ben ik vaak tot U gekomen
maar mijn harde snikken hebt U niet gehoord.
Pas veel later meende ik weer UW stem te horen
die zei: dat de échte liefde nooit gaat dood!