Wonend in een mooi verzorgingsappartement
word ik in mijn omgeving steeds minder herkend.
Ik wil zo graag dagelijks een tijdje weg gaan
zonder enig hulpmiddel op mijn benen staan.
Maar ik zit al maar vastgekluisterd aan mijn stoel
en vraag me regelmatig af: Met wat voor doel?
Ik wil zo graag een bakje koffie inschenken
maar hier hoef ik niet meer over na te denken.
Ik heb helaas geen sterke lichaamskrachten meer...
probeer ik op te staan dan val ik steeds weer neer.
Mijn rollator biedt te weinig ondersteuning
zorgde er ook voor dat ik soms onderuit ging!
Ik zie steeds weer uit naar het geluid van de bel
in gedachten vlieg ik dan naar de deur, supersnel.
Een stem klinkt als zachte muziek in mijn oren
dan wil ik al te graag van de zuster horen...
of een medebewoner nog iets heeft beleefd
of wellicht zij nog iets moois te vertellen heeft.
Dan wordt mijn beperkte leefwereld doorbroken:
Zit ik niet als een koukleum inéén gedoken.
Ik wil graag zorgzaam zijn en intens meeleven
liefdevolle aandacht aan de mensen geven.
Ik wil graag vrij zijn als een vogel in de lucht.
"Heere help mij om niet te klagen," is mijn zucht.
Ik mag met vrijmoedigheid tot de Heere gaan
Die mij nooit één moment beschaamd zal laten staan.
Ik moet steeds maar leren afhankelijk te zijn
dan voel ik mij wel eens als een kind, heel erg klein!
Tóch... te midden van eenzaamheid, verdriet en strijd:
Mag ik het weten: in Christus ligt de vrijheid!