langs oude muren
van kruisende paden
waar wilde klimop
oud en haast vergroeid
jouw pijn verraden
het lang gedoofd vuur
al tot as geworden
in een veel te vroeg uur
haalt aldoor het heden in
resteert een leeg gedicht
op een liggende zerk
een onherkenbaar gezicht
op een verdord perk
ik huil met jou de tranen
zij verzachten de groeven
in mijn vragende hand
laat ze onbevreesd vloeien
in het warme zand