Hier sta ik nu,
al weken ongelezen,
ik zie ze wel,
ze hebben het zo druk
maar toch hebben ze tijd
hun borden leeg te eten,
ze bidden ook
en danken nog heel vlug.
Maar zijn ze mij nu echt vergeten?
Maak ik geen deel meer uit van hun geluk?

Dan klinkt een stem:
zullen we even lezen?
Ik glunder, nee,
Gods liefde gaat niet stuk.