als een steenrots in de golven.
Sterk, standvastig, niet bedolven
door een vloed van vrees en pijn.
Gist'ren was ik Judas weer,
heeft mijn mond U, Heer, verraden;
zocht mijn hart alweer het kwade,
heb ik U opnieuw bezeerd.
Morgen zal ik Thomas zijn,
vol van ongeloof en twijfel,
met een hart dat telkens weifelt
tussen zekerheid en schijn.
Laat mij als een Petrus zijn,
vol geloof en vol verlangen.
Ook híj werd door vrees bevangen;
Zijn geloof was óók soms klein.
Laat mij, Heer, op mijn terrein,
middenin dit aardse leven,
U mijn hart, mijn liefde geven,
en zó Uw discipel zijn.