'k Volg minutenlang zijn rondjes, maar de tel die ben ik kwijt.
Ik ben bang en ik moet wachten, naast me ligt er een Margriet,
die ik pak en ik kijk plaatjes, want het lezen lukt me niet.
En die wijzer blijft maar draaien in een eindeloze sleur.
In een klok met zwarte cijfers, boven een gesloten deur.
En ik neem een beker koffie uit de koffieautomaat.
Lauwe koffie, niet te drinken en intussen wordt het laat.
En mijn hart dat voel ik bonzen en die deur die blijft maar dicht.
En die wijzer blijft maar draaien, want dat draaien is zijn plicht.
En mijn lijf voelt zich onrustig, waarom duurt het nou zo lang
en ik doe een schietgebedje: "O mijn God wat ben ik bang"
Buiten wordt het langzaam donker, binnen gaan de lichten aan
en ik staar weer naar die wijzer. Zal die deur snel open gaan?
En ineens daar gaat hij open en ik zie daar in het licht
de dokter die jou opereerde en ik kijk naar zijn gezicht.
't Is vermoeid, maar ook tevreden. Hij zegt: "Als u mij het vraagt,
kan ik u feliciteren. De operatie is geslaagd!"
Rood is de secondewijzer die zich wegtikt in de tijd
maar daarvoor heb ik geen oog meer, het is tijd voor dankbaarheid.
Samen mogen wij weer verder, dat is waar ik nu aan denk.
Angst werd hoop, dat is een wonder, wat je noemt een Godsgeschenk.
Ik heb leren te beseffen, hoe het leven ook zal gaan:
Blijf geloven en vertrouwen, want heus WONDEREN BESTAAN!