Hoe vaak denk ik dat de weg zo zwaar is
draag ik mijn eigen kruis op m’n rug mee
dreig ik nog om te komen in de zee
en loop ik te zuchten in mijn gemis...
"God waar bent U" is dan wel eens mijn kreet.
Weet U toch nog wel van mijn bestaan af…?
Of is dit soms een teken van Uw straf?
en bent Gij het Die wel van mij af weet?
Gij, Die mij juist steeds weer wilt aansporen
om mijn eigen lasten af te leggen.
Wat mij neerdrukt tegen U te zeggen
en Uw eigen troostwoorden te horen!
Soms weet ik het niet hoe het verder moet.
en is mijn hart met veel opstand vervuld.
Waar is toch eigenlijk al mijn geduld…?
Zelfbeklag vervult mijn eigen gemoed.
Wil ik U eigenlijk wel echt volgen…?
Wil ik nu van harte doen wat Gij zegt?
Heb ik alles achter mij neergelegd?
Of ben ik eerlijk gezegd verbolgen?
Wat val ik dan mezelf soms nog tegen.
Ik wil U wel volgen in mijn leven.
Maar wat wil ik er nu zelf voor geven?
Dan kies ik soms liever eigen wegen.
Gij vraagt nú alles achter te laten.
Gij vraagt toch zelfverloochening van mij?
Jezus, Gij hebt mijn kruis gedragen, Gij!
Gij was van God en mensen verlaten.
Wat klaag ik dan over mijn eigen kruis?
Gij vraagt: Volg mij! Volg mij! Ik ga u voor….
Kom achter mij aan! Ik help je er door!
en bereid je een plaats in ‘t eeuwig thuis!
Wat zal er in de toekomst gebeuren?
Verlang om Mij te volgen en meer niet!
Dan zal het Mijn kruis zijn, wat je ziet!
En open ik voor jou onverwachts deuren.
Heere, dat ik mijzelf zal verachten.
Niet meer op mijn gevoelens zal bouwen!
Maar nu alleen op Uw Naam vertrouwen…
op U wachten en Uw heil verwachten!
Gij, Jezus! die de wegvoorbereider zijt!
Niets te hebben waar ik mijn hart aan hecht.
Niets te doen zonder dat Gij het zegt!
Stil te zijn en te wachten op Uw tijd!
In vertrouwen en geloof wandelen
U te volgen, zonder nu te klagen.
Dan is de last zó licht om te dragen
en zal ik steeds naar Uw Woord handelen!