Dat lijden, niet om aan te zien,
je zou bezwijmen en bezwijken
alleen al door ernaar te moeten kijken ……
Wetend wie dat alles voor mij droeg,
mijn liefste, grootste schat,
hoe is het dan
bestaanbaar dat
bestaanbaar dat
ik dag aan dag,
onnadenkend,
schouderophalend,
lichtvaardig en gemakzuchtig
onnadenkend,
schouderophalend,
lichtvaardig en gemakzuchtig
aan Zijn smart nog toevoeg,
Hij, naar wie ik,
tot tranen toe bewogen,
tot tranen toe bewogen,
opzien mag,
Hem, in wie ik alle liefde zag,
ontferming, vergeving, mededogen,
steeds weer mijn rug toekeer,
me afwend van het kruis,
Zijn leven en Zijn lijden,
de wereld aanhang als mijn huis,
Hem in eigen weg
maar al te vaak niet volg,
zelfs wil vermijden?
Al zou mijn denken, spreken
en doen vrij zijn van alle falen,
en doen vrij zijn van alle falen,
dan nog zou mijn nalatigheid, verzuim,
voorbijgaan aan mijn God, mijzelf, de ander,
me beschuldigend toespreken in alle talen.
Oh, Heer, maak mij mijn schuld bewust,
verover mij, zodat ik verander.
Dat ik niet enkel
naar U opzie,
naar U opzie,
omkeer in berouw,
maar ook nalaat wat U lijden laat,
dat ik het kwaad hartgrondig haat,
dat ik in alles van mijn leven
getuigenis van Uw liefde mag geven.
Goede Vrijdag 2004