de zwarte souffleur
wast handenwringend
zijn schorre stem
in het brakke bordeswater
vol vingerafdrukken
op de proloog
van die dag
in natuurlijke coulissen
trappelen figuranten
als hijgende hengsten
even buiten Jeruzalem
gesluierde patronen
drogen hun klaagzang
in de jammerende hitte
met rollende ogen
aan drie kruizen
ademt hetzelfde gekreun
gedoopt in azijn,
nestelt in de nissen
van lege harten
waar een bloedspons
eeuwenoude schuld
uitveegt als een inktvlek
roodgenageld hangen
naakte pezen
beenderen gebroken,
alleen van Hem niet
zuiver linnen
aan één stuk verweven
in uitgeklede ogen
spiegelt een wit kleed
met gouden straten
het doek valt,
wie heeft het lot
wit wint
ook als niemand klapt
gaat het licht aan