het wachten valt te zwaar
de adem, moeizaam hijgend
bemoeilijkt elk gebaar.
De gangen worden trager
het leven is zo diep
de zangstem wordt steeds lager
totdat nog niemand riep.
De ziel terneer gebogen
in eindeloze pijn
de tranen niet te drogen
met zicht op diep ravijn.
De dood laat op zich wachten
het leven is toch klaar
het is nog enkel smachten
"O Vader, breng me daar...."
***
"Mijn kind, Ik laat je leven
Ik ben niet klaar met jou
Want Ik zou het toch geven
in eindeloze trouw?!
Ik keek de dood in ogen
met spotters aan Mijn zij
die ook nog op Mij spogen
mijn leed maakte hen blij.
Voel jij je zo verloren
en mis je steeds de kracht?
Ik zal jou toch verhoren
en trekken uit de nacht.
Ik breng jou weer in Eden
want Ik stond op voor jou
Ik ben hier in jouw heden
in eindeloze trouw."