Zo’n bijzondere 14 jaar!
Bij een vrouwenavond in de kerk
ontmoetten we elkaar.
Er was meteen een fijne klik
en ik ervoer een ander samengaan
dan hoe andere vriendschappen waren gegaan.
We gingen samen aan het werk.
Je luisterde uren aan de telefoon
naar mijn verdriet dat was ontstaan
vanuit mijn verleden én in dat heden.
Je gaf met geduld zo’n goede raad.
We steunden elkaar met Bijbelteksten,
gebed en het goede voorbeeld,
vochten zonder harde woorden
tegen het woekerende kwaad.
Je ging terug naar huis, je tropisch eiland,
maar ons fijne contact bleef bestaan.
We mailden, stuurden post, je belde
als ik jarig was en ook met Kerst
en jij en ik vertelden.
Telkens als je Nederland aandeed,
kwam je op bezoek, zoals om te gedenken
dat wij beiden 65 jaren telden.
Dat dit de laatste keer zou gelden
konden we ons niet bedenken.
Ineens was het november en je belde,
terwijl je, slecht verstaanbaar, vertelde,
dat je dit aardse leven spoedig zou verlaten.
Zó fijn hoe we ten afscheid met elkaar praatten.
Met een glimlach op je gezicht ben je ingeslapen,
toen ik dát vernam smolt mijn verdriet
- vooral omdat ik niet naar je toe kon -
als sneeuw voor de zon.
Bevrijd van alle pijn, ziekte en smart
zit je zolang ik leef in mijn hart.
We deelden de zekerheid:
God raakt ons en wij raken Hem niet kwijt.
Jij rust nu al in Eeuwigheid in Zijn Hart.
N.a.v. “Tropisch eiland” en de blijvend fijne herinneringen aan 14 jaar vriendschap met God in ons midden.