Lieve paps,
vijftig jaar rouw,
al vond je overlijden
“pas” 42 jaar terug plaats,
want
want
op jouw vaste plaats,
die groene antieke fauteuil,
zat jouw echte jou
al jaren niet meer.
Er restte
al jaren niet meer.
Er restte
een lichaam,
netjes aangekleed.
Je handen waren
nog net zo warm
als toen ik me er
als kind aan warmde
in die koude kerk.
Je probeerde nog wat
te volgen van een gesprek.
Nog voor je dementie
dat ging bemoeilijken,
was dat al heel inspannend,
slechthorend als je werd.
Daags voor je overlijden
bad je tot God en zei Hem,
in overgave: "Lieve Heer,
U zou mij genadig zijn
als U een einde maakte
aan mijn geestelijke pijn."
God heeft je gebed verhoord,
sprak in een flits Zijn Woord.
Zo onverwachts viel je neer,
voor jou gelukkig pijnloos.
Voor mij verdwijnt die pijn
mijn leven lang niet meer.
In liefdevolle herinnering aan mijn vader († 3 december 1980)
{jcomments on}
{jcomments on}