Kan ik even alleen met U zijn Heer?
Mijn kind gaat kapot en ik kan niet helpen.
Mijn verdriet daarover is niet te stelpen.
En Uw zwijgen daarin doet mij zo zeer.
Kan ik U even spreken, lieve God?
U kunt toch alles veranderen naar Uw wil?
Waarom blijft U in de hemel dan zo stil?
Moet ieder mens maar berusten in zijn lot?
Kan ik even bij U komen Vader?
Waar kan ik anders met mijn angst terecht?
Ik voel mij zo falen, schuldig en slecht.
Kan ik nog wel rekenen op Uw genade?
Kan ik even bij U schuilen Heer?
Ik weet: Uw weg gaat door verborgenheden.
U weet het doel van morgen en verleden.
Kon ik het maar overgeven Heer.
Hier zijn mijn onmacht, mijn falen, mijn tranen.
Hier is mijn strijd, mijn leven, mijn kind!
Hier is mijn hart, mijn schuld, mijn vermanen.
Wat van mij is, wordt door U het meest bemind.
Persoonlijke toelichting:
In een paar pastorale gesprekken in de afgelopen week ben ik geconfronteerd met veel pijn bij mensen over hun kinderen die een weg opgaan waarvan zij weten dat dit niet goed is. Om hen te troosten en te steunen heb ik dit gedicht geschreven. Als meevoelende ouder, die op dit moment de genade kent van twee opgroeiende pubers waar het wel goed mee gaat...