Heb jij dat ook wel eens?

Een zondagmorgen, ik kom met moeite uit m'n bed.
'k Had uit gewoonte de wekker gezet.
Ik ga naar de kerk, al is het met tegenzin,
maar het hoort er zo bij, 't zit er van jongs af aan in.
Ik plof zuchtend in de bank en val zowat in slaap onder de preek.
En denk kwaad onder het slotlied: ik ga ook niet weer volgende week!
Heb jij dat ook wel eens ?

De volgende week is het weer hetzelfde lied,
maar thuis blijven, bezorgt me een schuldgevoel,
dat kan ik ook weer niet.
Dat kan soms weken achter elkaar zo gaan,
daarin merk ik dan niets van Gods bestaan.
Ik bid wel voor en na het eten want ook dat hoort erbij,
maar ondertussen zijn m'n gedachten er helemaal niet bij.
Heb jij dat ook wel eens ?

Ja, soms maak ik er echt een potje van.
Maar dan plotseling... is daar God zelf
die vindt dat het zo niet langer kan.
Dan is er ineens een preek die mij van binnen raakt.
Het is net of die speciaal voor mij is gemaakt.
Dan voel ik bijna tastbaar die Heilige Geest,
die vraagt: waar ben jij al die tijd geweest ?
Dan zit ik plotseling weer rechtop in de bank
en denk: ik ben blij dat ik gegaan ben, God zij dank!
Heb jij dat ook wel eens...?