in een gouden tooi van vergane glorie,
een Venetiaans schouwspel van maskers,
die afvallen in melodramatische stijl.
Weemoedigheid vervult mijn hart,
ontsluierd is mijn maagd.
Zachtheid en liefde wellen op in smart.
De bloeiwijze van de geest
flakkert eerst op in de teloorgegane gratie,
die toch zo tegenstrijdig voortvloeit
vanuit oorspronkelijk aanwezig zijn.
De opgelegde wintertijd van bezinning
is wellicht de belofte van de inkeer,
na een strijd om 't loutere bestaan.