Zeven maanden was je in de moederschoot
Je werd voorbereid voor het leven
In een wereld wijd en groot.
Wie kon bevroeden dat je ons je liefde niet mocht geven.
God is het waar dat een man niet huilen mag
U was het toch die hem schiep met een traan en een lach
Ook mijn ziel kent emotionele pijn
Die komt tot rust als hij bij U mag zijn.
Heer wat wilt u ons toch leren
We kunnen en willen niet geloven dat U ons wil bezeren.
Heer we hebben u echt leren kennen
En dat leven willen wij nimmer meer ontwennen.
Zij was levenloos in onze hand,
Maar ze leefde reeds in uw hemels land
Heer laat dat beeld ons altijd voor ogen blijven staan
Dat zal ons kracht geven om verder te gaan.
Haar leven prenataal heeft toch een doel gehad
U riep haar terug van haar prille levenspad
Toch komt de dag dat onze paden elkaar weer zullen kruisen
Dan kunnen we praten waarom zij moest “verhuizen”.
Heer geef ons tot die dag de kracht om verder te gaan
Om in moeilijke momenten naast anderen te kunnen staan
Wij willen U blijven loven
Al gaat veel ons menselijke begrip te boven
U bent de Alpha en de Omega
In U is het slechts dat ik besta.
18-1-1988
Geschreven ter nagedachtenis aan Rebecca