Wat ging er toch in je om al die tijd
Nu zijn we je helaas kwijt voor altijd
De leegte in huis doet nog teveel zeer
We blijven denken aan die ene keer
Je ging van ons heen voor jouw tijd
Zomaar stil verdwenen voor altijd
Hier in huis is niets hetzelfde meer
We denken aan jou nog iedere keer
Kon je er met ons niet over praten
We voelen ons verloren en verlaten
Je hebt ons voor het leven bezeerd
We hadden dan nog kunnen praten
Wellicht had je ons dan niet verlaten
En was alles nog ten goede gekeerd
Dit gedicht heb ik geschreven naar aanleiding van een roep om hulp van een 12-jarig meisje op een site,waar mensen met soortgelijke gedachten hun verhaal kwijt kunnen.
Ze vroeg of iemand haar kon vertellen "of er zoiets als een hemel bestaat, want daar wilde ze zo graag naar toe!"
Haar korte leventje was ellendig genoeg om met zulke plannen rond te lopen.
Dit gegeven heeft me zo geschokt, temeer daar het een KIND betreft, dat ik alles in het werk heb gesteld om haar tot andere gedachten te brengen.
Dat was vorig jaar zomer, en kort geleden hoorde ik dat ze er nog steeds is en zelfs positiever in het leven staat........
In diezelfde periode kwam ik toevallig (!) op de Christelijke Gedichtensite terecht, waar ik aan hetzelfde onderwerp een ander gedicht heb gewijd:
"Huil maar even....."
Ik ben heel blij dat er sites bestaan zoals deze, waar teksten en gedichten beschikbaar zijn voor iedereen.
Het is nog een hele kunst om mensen te "raken", ieder heeft zijn eigen gevoelshoogte,en de verscheidenheid aan gedichten maakt dat er stof genoeg is voor elk wat wils.
Ik had een zonniger onderwerp kunnen kiezen, maar de wijze waarop dit gedicht tot stand is gekomen, vond ik wel de moeite waard om te vermelden.
Hierbij wil ik Frans den Harder nog bedanken voor de gelegenheid mij gegeven om één van mijn gedichten te belichten.
Priscilla.