Daar sta je dan,
met kale takken,
armen en vingers
ten hemelhoog schreiend,
onder een last van sneeuwkou,
gedompeld in rouw.
Het wordt stil en donker
om jou heen.
Het sap in jouw levensboom
zou ervan bevriezen.
Een geliefde verliezen
doet zo'n pijn,
voelt zo alleen.
2000, ter deelneming geschreven