Telkens als ik weer eens iets vergeten ben
Denk ik dat ik het verkeerd heb gedaan
Alle ongemakken van mijn ziekte kan ik nu wel handelen
Maar dat gat in mijn geheugen kan ik nog steeds niet aan
Het gaat dan maar aan 't malen in mijn hoofd
En een stopknop is er niet
Het knaagt aan mijn zelfvertrouwen
En op die momenten is er ook niemand die een oplossing biedt
Zal ik het ooit accepteren dat niets meer hetzelfde is
Dat ik lijstjes en briefjes moet maken
Om niets te vergeten
En dat ik van 't minste en geringste in de stress kan raken?