Onze natuur huilt van verdriet,
want haar mensen springen
zo ruw en achteloos met
hun moeder, aarde, om,
ongevoelig en zo dom.
Tranen biggelen langs de ramen,
huilbuien, haast niet te stoppen,
steeds vaker heftig stromend
langs haar nog mooi gelaat.
Soms overmant haar woede,
dan wordt ze kwaad en komen
haar emoties los in waterstromen.
Stortvloeden waarin woorden ontbreken
kolkten overstromend in rivieren en beken.
Zodoende nam moeder aarde zelfs levens mee,
tegen haar aard in ook van mensen, niet enkel vee.
Of ze nu boos is of verdrietig,
blij en vredig of depressief,
begrijpend, mooi en lief:
haar kinderen blijven
ervoor onverschillig
ondanks overlast
erdoor ervaren.
Haar warme liefde:
moeder natuur was kil,
werd tegennatuurlijk koud,
gevoel dat men van haar houdt
verdween; ze kwam droog te staan.
Ondanks hitte en droogte:
zijn toch zo kundige mensen
voldoende aan de slag gegaan
met eindelijk háár eens te helpen?
Haar verdriet is niet meer te stelpen.
Ze is óp, uitgeput, levensmoe,
ze kán niet meer, ze is uitgeblust.
Het is toch nog niet zó lang geleden
dat haar kinderen haar hebben gekust?
Moeder natuur ligt nu op sterven,
dat geven haar stuiptrekkingen aan.
Heel misschien kan ze tóch nog genezen:
als haar kinderen ánders met haar omgaan.
Juli 2021 (enorme schade, ongeteld vele slachtoffers, zeker 220 overledenen in het Verenigd Koninkrijk, Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Italië, Zwitserland en Oostenrijk) tot en met juli 2022.