de lucht zo lenteblauw?
Was het voorbij met zware deuren, grijze muren
en het Duits gesnauw?
Was het voorbij: vier mensen in een kleine cel,
met stromatras en winterkou?
Was het voorbij: de slopende onzekerheid,
wat of met ons gebeuren zou?
Ja heus, voorbij; we liepen vrij op straat,
we konden gaan en staan waar ieder wou.
De Rode Kruis-post gaf ons eten.
Gelukkig maar, want uitgehongerd zijn maakt flauw.
Midden in de kamer een "bevrijde" radio.
De woorden schalden keihard door 't gebouw.
't Was de speech van Wilhelmina, de vorstin,
onze koninklijke vrouw.
Wij waren vrij.
Wij waren vrij.
Wij waren vrij!
God deed ons overleven,
God......is......trouw.