Gelukkig

ik wil een vogel zijn
steeds hoger klimmen
ijl als lucht
tegen blauwe hemel aan
en kijk ik steels omlaag
mijn zorg nog maar een dobbelsteen

mijn vleugels dragen enkel hoop
met hier en daar een tikkeltje verdriet
dat deert me niet, ontsiert me niet
want angst leunt nooit meer tegen mij
ik schuif haar kalm terzijde

en op mijn rug voel ik de zon die schijnt
de maan dichtbij, een kracht in mij
omdat het leven toch lacht naar mij.
 


Maria Maurer


10 september 2005