Onverhoord gebed

Volhardend bidden probeer ik pas echt
in die tijden waarin ik heel alleen vecht.
Smekend bidden omdat het me bang wordt
heb ik heel mijn hart voor Hem uitgestort.
 
Steeds bid ik maar: Heere, helpt U me dan,
laat me voelen dat ik zo echt niet verder kan.
Zo is mijn hart voor die dag toch niet gereed,
maar ’t is mijn verstand die dat slechts weet.
 
Gevoelde mijn hart doch de ernst van die nood
 ’t is slechts één schrede tussen mij en de dood
Verhard ik mijn hart dan val ik in het kwaad
sta ik straks alleen en is ’t voor eeuwig te laat.
 
Als ik me dan eens in zo’n ogenblik bevind
en gevoel dat ik zo nergens rust meer vind
mijn handen al gevouwen heb en mij Bijbel pak
is daar die stem die dan steeds tot mij sprak:
 
“Hij riep je toch, maar je gaf Hem geen gehoor
en niets van wat je deed stelde maar iets voor.
Te klein is het offer welke jij Hem ook bracht
wat is het dan wat je van Hem nog verwacht?
 
Naar Zijn roepstem wilde jij toch niet horen
 moet Hij dan jouw gebed wel gaan verhoren?
Nee geloof me, Hij zal je echt laten gaan
omdat jij het was die Hem altijd liet staan”.